پروردگارا ،تو برای دوستانت بهترین مونسی ، وبرای  برآوردن نیازهای آنان که به تو توکل کنند از همه حاضرتری ، رازهای درونشان را می بینی، واز نهان هایشان با خبری ، واندازه ی بینایی شان را می شناسی . رازهایشان بر تومعلوم است، و دلهایشان در حسرت دیدار توسوخته است . اگر اندوه تنهایی آنان را به وحشت اندازد یاد تو با آنان انس می گیرد ، واگر باران بلاها بر سرشان فرو ریزد به پناه جستن از تو روی می آورند ، زیرا می دانند زمام همه ی  امور به دست توست ، وهمه ی  کارها از مشیت تو بر می خیزد.

پروردگارا ،اگر از بیان خواسته ام ناتوانم ، یا در حیرتم که از تو چه بخواهم ، خودت مرا به آنچه صلاحم در آن است رهنمون شو، ودلم را به نقطه ای که خیرم در آن است متوجه ساز ، که چنین رهنمودها وکارسازی هایی از تو بیگانه وعجیب نیست. پروردگارا ، با من به عفوت رفتار کن وبه عدلت رفتار مکن.

مشاهده از کتاب نهج البلاغه کلام امیرالمومنین (ع)- دکتر علی شیروانی -خطبه 227 - ص 551