از اموری که انسان باید بشناسد تا افعال اختیاری وی شکل مطلوبی بیابد، شناخت زندگی آینده

خود است. آیا زندگی ، ویژه همین دنیاست، یا بعد از این عالم نیز زندگی دیگری خواهد داشت؟

اکنون سوال این است که آیا به راستی رابطه ای هست؟ برخی از معتقدان به معاد بر این باورند که

نظام آخرت نیز چون نظام زندگی دنیاست . اگر اینجا طلا ونقره اندوختی در آن سو آن را همراه خواهی بردو اگر در این سو فقر بردی ، در آن سو نیز مسکین برانگیخته خواهی شد ؛ یعنی را بطه

را مثبت ومستقیم وبین مزایای زندگی دنیا ومزایای زندگی آخرت می دیدند.برخی نیز به عکس

پنداشته اند هر خوشی در دنیا باعث ناخوشبی در آخرت خواهد بود ورنج ها ومحرومیت های دنیا موجب سعادت وبرخورداری آخرت خواهد شد.

این گرایش بین اصحاب ادیان ومتدینان به چشم می خورد . اما حقیقت امر ، غیر از این است . این

چنین نیست که محرومیت دنیا علت سعادت آخرت باشد. قرآن کسانی را ذکر می فرماید که در دنیا

بهره های فراوانی داشتند ودر آخرت هم سعادتمند هستند ونیز کسانی که در دنیا بدبخت ومحروم

ومبتلا به عذاب های گوناگون بوده اند ودر آخرت هم عذاب های سخت تری در پیش دارند : « در

دنیا وآخرت زیان کردند واین زیان کاری آشکار است». دسته اول چون سلیمان بن داوود وبرخی دیگر

از ملوک بنی اسرائیل که مقام نبوت هم داشته اند ودر آخرت هم سعادتمند هستند.

مشاهده در کتاب انسان شناسی در قرآن-ایت الله مصباح یزدی- ص237تا238