نقل شده است که بهشت درهای متهدد دارد واز هر دری گروهی خاص که متناسب با آن در ، عمل کرده اند داخل می شوند.

گروهی از در نماز وروزه وگروهی از در حج وجهاد وگروهی از در انفاقات مالی وجانی و… آنجا ما وقتی به حساب کار خود

می رسیم ( البته من امثال خودم را عرض می کنم) می بینیم متناسب با هیچ کدام از آن درها نیستیم ، نه روزه ونمازمان

نماز وروزه ای درست وحسابی بوده ونه اخلاق ورفتار خانوادگی واجتماعی ما تناسب با سایر درهای بهشت داشته است

مایوس از این می شویم که از یکی از آن درها راهمان بدهند متحیر وسرگردان می مانیم وهول وهراس سراپای ما را

می گیرد که چه بکنیم وکجا برویم؟!

در همین حال ناگهان چشممان می خورد به یک گوشه ی از محشر که یک در دیگری آنجا باز است وفوج فوج جمعیت

از آن در وارد می شوند تعجب می کنیم که آن کدام است دقت که می کنیم می بینیم با لای آن نوشته است :

« هذا باب الحسین» به محض دیدن آن اسم، آنچنان شاداب وخرم می شویم که گویی جانی تازه به ما داده شد

همانگونه که هم اکنون وقتی اسم حسین برده می شود دل تکان می خورد واشک از دیده ها فرو می ریزد آن

روز هم با دیدن « باب الحسین» آنچنان دگرگون می شویم که بی اختیار از عمق جان فریاد می کشیم

« الامان الامان یا مولانا حسین»

روزی که هرکسی به پناه وسیله ایی است                           ما را وسیله ای به غیر ولای تو نیست یا حسین

مشاهده از کتابچه صفیر هدایت- سلسله مباحث معرفی سید محمد ضیاء آبادی - شماره 077- ص 15تا16