بدانکه ضد محبت دنیا ومال را زهد گویند. وآن عبارت است از دل برداشتن  از دنیا وآستین فشاندن برآن

. واکتفا کردن به قدر ضرورت از برای حفظ بدن . ویا عبارت است از: پشت کردن به دنیا ، و رو آوردن به

آخرت . بلکه از غیر خدا قطع نظر کردن ، ورو آوردن به خدا . واین، با لاترین درجات زهد است.

پس هر که دل بردارد از هر چیزی که غیر از خداست ، حتی از بهشت وقصور وغلمان وحور . وبجز از خدا

چیزی را نطلبد ونجوید، آن زاهد مطلق است . واگر دست از دنیا بردارد به طمع بهشت وآنچه در آن است

، از: حور وغلمان وفواکه وبستان ، وترس آتش جهنم ومار وعقرب، آن نیز زاهد است اما مرتبه او از اول

پست تر است .وکسی که همین از بعی از لذات دنیویه دست بردارد، مثل اینکه مال را ترک کند اما جاه را

بطلبد. 

یا در خوراک به قدر قلیلی  اکتفا کند، اما به لباس فاخر ، تجمل وزینت نماید او را مطلقا از زهد نصیبی نه،

ونام زاهد بر او روا نیست.

پس کسی که دنیا را ترک کند به جهت اینکه دستش به آن نرسد ، به جهت غرضی دیگر از اغراض دنیویه ،

مثل تحصیل نام نیک ، یا به دست آوردن دلهای مردم ، یا شهرت به جود وسخاوت وجوانمردی وکرامت ،

یا به جهت کم کردن تحمل بار زحمت ، وامثال اینها ، زاهد نیست، واصلا مرتبه زاهد از برای او نیست.

مشاهده از کتاب معراج السعادت - ملا احمد نراقی - ص301