آیات مربوط به آفرینش انسان در قرآن از جهاتی با یکدیگر تفاوت دارند. برخی از این آیات درباره آفرینش نخستین انسان است. طبعا هنگامی که مبدا نخستین انسان روشن شد، مبدا وجود همه انسان ها ی دیگر نیز از جهت تاریخی روشن می شود. یعنی اگر بگوییمآدم از گل آفریده شده است ، صحیح است که بگوییم همه انسانها از خاک آفریده شده اند؛ این به یک اعتبار است. به اعتبار دیگر ، همه انسان ها جداگانه لحاظ می شوند والبته این لحاظ ، لحاظ اول را نفی نمی کند.

براساس این اعتبار می گوییم هر انسانی غیر از آدم وعیسی (علیها السلام)از نطفه آفریده شده است ونطفه از مواد غذایی ومواد - شامل گوشت حیوانات ، میوه ها ، درختان، مواد معدنی وامثال این ها - همه به زمین باز می گردند ؛ پس می توان مبدا آفرینش هر انسانی را از خاک دانست .

برخی آیات تنها درباره شخص حضرت آدم (علیه السلام) است وبرخی دیگر ممکن است عمومیت داشته باشد ودر مورد همه انسان ها به کار رود: 

انی خالق بشرا من صلصال من حما مسنون* فاذا سویته ونفخت فیه من روحی فقعوا له ساجدین؛ « من از گل خشکیده ای که از گل بدبویی گرفته شده ، بشری می آفرینم. هنگامی که او را درست وآراسته کردم واز روح خود به آن دمیدم ، برای او به سجده افتید».

انی خالق بشری من طین* فاذا سویته ونفخت فیه من روحی فقعوا له ساجدین؛« من از گل بشری می آفرینم . هنگامی که آن را درست وآراسته کردمواز روح خود در آن دمیدم ، برای او به سجده افتید».

مشاهده در کتاب انسان شناسی در قرآن آیت الله مصباح یزدی -محمود فتحعلی- ص39 تا 40