گویا ارث ( این که بعضی از زنده ها اموال مردگان را تملک کنند) ، از کهن ترین سنت هایی باشد که در جامعه بشری بوده است. در توان منابع موجود تاریخی نیست ، که نقطه آغاز آن را تعیین کند وتاریخ هیچ امت وملتی،به آن دست نیافته است .البته علاوه براین که ارث بردن رسم بوده ، طبیعت امر هم همین را اقتضا دارد ؛ چون اگر در طبیعت  اجتماعی انسان دقت کنیم ، خواهیم دید که مال ومخصوصا مال بی صاحب ، چیزی است که انسان طبیعتا خواستار آن بوده وعلاقمند است آن را در نیازهای خود هزینه کند . به دست آوردن مال ، بخصوص مالی که هیچ مانعی از به دست آوردن آن نیست ، از عادت های اولیه وکهن بشر است.

نیز دقت در وضع طبیعی بشر ، ما را به این حقیقت رهنمون می کند که بشر از روزی که جامعه را تشکیل داده - چه جامعه مدنی وچه بدوی - هیچ گاه بی نیاز از اعتبار قرب و ولایت نبوده است . ساده تر بگوییم : از قدیم ترین دوره ها ، بشر بعضی را به خود نزدیکتر ودوست تر از دیگران می دانسته ، واین احساس واعتبار بوده که او را وادار می کرده که جامعه کوچک وبزرگ وبزرگ تر یعنی خانه ، خانواده، دودمان، عشیره ، قبیله وامثال آن را تشکیل دهد. بنابراین ، در جامعه بشری هیچ چاره ای از نزدیکی افراد به یکدیگر نیست. نه در دورترین نقطه تاریخ بشر ونه در امروز ، نمی توان انکار کرد که فرزند نسبت به پدرش نزدیک تر از دیگران است، وهمچنین خویشاوندان او به خاطر خویشاوندی ، ودوستان به خاطر صداقت ، وبرده به خاطر مولویت ، وهمسر به خاطر همسری ، ورییس برای ریاستش وحتی قوی به ضعیفش ارتباط بیشتری دارد؛ هرچند که جوامع در تشخیص این معنا اختلاف دارند، اختلافی که شاید نتوان آن را ثبت وضبط کرد.

مشاهده در کتاب زن در اسلام علامه سید محمد حسین طباطبایی -ص123تا124