عبودیت از کمالاتی است که رسیدن به درجات بالا وعالی آن ، آثار وبرکات روحی ومعنوی بسیاری را در پی دارد به ویژه

عالی ترین مراتبش که پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) آن را حائز شده اند وزیر بنای تمامی منصب های

الهی ایشان اعم از نبوت ورسالت وامامت است زیرا قرآن کریم هر جا سخنی از کمالات دینی انسان ها دارد، اول مسئله

بندگی آن را بیان می کند:

واذکر عبادنا ابراهیم واسحاق ویعقوب اولی الایدی والابصار:

ویاد کن بندگان ما ابراهیم واسحق ویعقوب را که صاحبان دست ها (قدرت های ویژه ) وبینایی ها بودند.    سوره ص  آیه 45

ونسبت به پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) نیز می فرماید:

سبحان الذی اسری بعبده :

منزه است خدایی که بنده اش را شبانه سیر داد.       سوره اسرا    آیه 1

فاوحی الی عبده ما اوحی»:

پس به بنده اش وحی کرد آنچه را که به او وحی کرد.     سوره نجم آیه 10

آن حضرت در درجه ای ازعبودیت قرار گرفته است که حضرت ابراهیم (علیه السلام) تقاضای الحاق به ایشان را از خداوند کرده

وخداوند تبارک وتعالی نیز وعده الحاق را در آخرت به آن حضرت داده است ، زیرا حقیقت ونهایت درجه بندگی ، توحید

ورسیدن به حقیقت توحید است که حق تعالی را به وحدت وبساطت مطلق دانسته وشهود قلبی کرده باشد به گونه ایی

که نه وجود وکثرت حقیقی برای موجودی غیر حق تعالی ببیند ونه برای ذات مقدس او کثرتی از جهت ذات وصفات

مشاهده نماید.

این شهود باید در تمامی شئون زندگی ومراتب هستی مورد توجه باشد لذا واژه عبد وقتی به ذات بسیط خداوند تبارک وتعالی

اضافه گردد ، شرافت ومنزلت مقام والای معنوی او را نشان می دهد که آن شخص به شهودی رسیده است که گفته شد ،

چنان که خداوند پیامبر را چنین توصیف فرمود:

سبحان الذی اسری بعبده:  منزه است خدایی که بنده اش راشبانه سیر داد.

وبرای اکرام نفس مطمئنه به او خطاب می فرماید:

فادخلی فی عبادی :      ودربین بندگانم داخل شو.           فجر /29

مشاهده در کتاب شرح زیارت جامعه کبیره - محمد باقر تحریری  - 41 تا42