یازینب(س)

از موقعیت هایی که همه همسران بی تردید با آن روبرو می شوند، تنش ها وتضادهایی است که

در زندگی مشترک به وجود می آید . دلیل آن نیز تفاوت ها ی فردی ،جنسیتی ،فرهنگی ومانندآن .

وانگهی زندگی ،پدیده ها وحوادث ریز ودرشت بسیاری دارد که همسران را پیوسته به چالش

کشیده وآنان را در معرض واکنش قرار می دهد . همه اینها وموارد دیگر ی که ممکن است وجود

داشته باشد ، زمینه های اختلاف خرد وکلان بسیاری را در طول زندگی برای همسران بوجود

می آورد . جالب اینکه هیچ کدام از این عوامل ،به تنهایی منفی ونادرست نیست . بلکه ترکیب آن

یک زندگی مشترک مسئله است.

در فرهنگ اسلامی ، مدارا ،واکنش مناسب به تضادها واختلاف ها دانسته شده است . مدارا یعنی

نرمی وانعطاف پذیری در برابر اختلاف ها وتضادها . سرختی در برابر اختلاف ها وتضادها موجب بروز

درگیری وهمسر آزاری می گردد.اما مدارا وسازگاری یک توانمندی است. همسران موفق کسانی

هستند که با پرهیز از خودخواهی وتعصب ، در تفاوت ها وزمینه های اختلاف ، سازگاری نشان داده

واز بروز مشکل در روابط جلوگیری می کنند. اگر همسران بخواهند برمواضع خود پافشاری کرده ونظر

خود را به دیگری تحمیل کنند ، عواطف منفی آنان نسبت به یکدیگر برانگیخته می شود واز محبت

وصمیمیتن نیز خبری نخواهد بودودر مجموع زندگی خوشی نخواهد داشت.

در روایت تصریح شده که رفق ومدارا ، مورد محبت خداوند متعال قرار دارد. رسول خدا (صلی الله

علیه وآله وسلم) در این باره می فرماید: 

ان الله عزوجل رفیق یحب الرفق فی الامر کله.

خداوند عزوجل ملایم ومهربان است وملایمت را در هرکاری دوست دارد.

وهر کس مورد «محبت» خداوند متعال قرار گیرد ، رفق ومدارا روزی اش خواهد کرد.

رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم ) می فرماید: 

ان الله اذا احب اهل بیت ادخل علیهم الرفق.

هرگاه خداوند ، خانواده ای را دوست بدارد ، مدارا وملایمت را وارد آن خانواده می کند.

مشاهده از کتاب کانون مهرورزی - عباس پسندیده -ص127تا 129

این ماه برای سالک الی الله بسیار با ارزش است. یکی از شبهای قدر در این ماه می باشد وکسی در آن متولدشده که خداوند بواسطه او

وعده پیروزی به تمامی دوستان ، پیامبران وبرگزیدگانشان - از زمانی که پر ما حضرت آدم (علی نبینا وآله وعلیه السلام ) در زمین ساکن

شده - داده است . و وعده داده ، بوسیله او ، بعد از پر شدن زمین از ظلم وجور ، آن را پر از قسط وعدل نماید.

از مقام آن همین بس که ماه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) بوده وحضرتش (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمودند: « شعبان شهری

؛ رحم الله من اعاننی علی شهری ؛ شعبان ماه من است ، خداوند کسی را که مرا در ما هم یاری کند ، بیامرزد.»

کسی که از این دعوت بزرگ آگاه شود ، باید بکوشد که از دعوت شدگان این عوت گر. این جانشین وبرادر او امیرالمومنین (علیه السلام)

است که می فرماید: « مافاتنی صوم شعبان مذ سمعت منادی رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلم) ینادی فی شعبان ؛فلن

یفوتنی ایام حیاتی ان شاء الله؛ از زمانی که ندای منادی رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) را که برای روزه این ماه ندا می کرد

شنیدم، هیچگاه روزه این ماه را از ست نداده ودر تمام عمرم آن را از دست نخواهم داد ؛ اگر خدا بخواهد.» این درباره روزه این ماه بود؛

ومی توان کمک به آن حضرت (صلی الله علیه وآله وسلم) را از جهات دیگر مانند نماز، صدقه، مناجات وتمام کارهای خیر با روزه این ماه

مقایسه نمود.

مشاهده از کتاب المراقبات- مرحوم ایت الله حاج میرزا جواد ملکی تبریزی (ره)- ص165تا166

قرآن کریم برای حضرت آدم ،به عنوان انسان کامل ، امتیازها ومنزلتهایی در نظر گرفته است. این امتیازها اختصاص ذبه آم نخستین نار ،

بلکه هر کس از فرزنان او که مقام انسان کامل را کسب کند یا بتوان به مرتبه ای از این مقام نایل آید ، به همان نسبت استحقاق آن

امتیازها را خواهد داشت . آیه های دیگری برای نوع بنی آدم امتیازها وکمالاتی را ثابت کرده وبرکرامات تکوینی وفضیلت ذاتی او بر بسیاری

از موجودات مادی دیگر تاکید ورزیده است؛همچنین در آیه های دیگری نیز خاطر نشان شده که انسان شایستگی کرامت و فضیلت افزون

برآن را نیز اراست و می تواند ر سایه تلاش ومبارزه پیوسته با نفس اماره وپلیدیها وشیطان وسوسه گر به مقامی بس والا وحتی بالاترین

درجه از میان همه موجودات جهان آفرینش برسد، وبه برترین کرامتها وکمالات روحی واخلاقی ست یابد.

یکی از آیه هایی که کرامت ذاتی وتکوینی انسانها را بیان می کند چنین است:

« ولقد کرمنا بنی آدم وحملناهم فی البر والبحر ورزقناهم من الطیبات وفضلناهم علی کثیر ممن خلقنا تفضیلا»

مابنی را گرامی داشتیم وآنان را در خشکی و دریا (برمرکبهای راهوار) حمل کردیم ، واز انواع روزیهای پاکیزه به آنان روزی دادیم ،

وبربسیاری از آنهایی که آفریدیم ، برتری بخشیم.

یعنی ما در سرشت انسانها استعدادها ولیاقتهایی قرار داده ، وبه او امکاناتی (نظیر نیروی تفکر وعقل وقدرت تصمیم گیری واختیار ومانند

آن) عطا کردیم که در سایه آن بربسیاری از موجودات مادی برتری پیدا کرده است ، همچنین بر اثر استمداد از نیروی عقل واختیار وآزادی

، قدرت یافت تا به سفره های دریایی (هوایی وغیرآن) بپردازد واز میان روزیها ، پاکیزه ترین وبهترین آن را برگزیند.

مشاهده از کتاب انسان شناسی -مرکز تحقیقات اسلامی -ص85تا86

شهادت حضرت امام موسی کاظم (علیه السلام ) بر ساحت مقدس امام

زمان (عج) ونائب بر حقشمقام معظم رهبری و تمام مسلمانان به

خصوص شیعیان تسلیت عرض می کنیم .

خانواده ، محدود به همسران ونهایتا فرزندان نیست . فامیل وابسته نیز در این میان نیز نقش دارند

. از این رو ، سامان یافتن تعامل همسران ورابطه میان آنها ، برای تحقق رضایت زناشویی وپایداری

خانواده به تنهایی کافی نیست . به عبارتی دیگر ، روابط خانواده ، محدود به روابط همسران نمی

گردد ورابطه با فامیل را نیز در بر می گیرد. لذا برای داشتن خانواده های موفق ، باید برای این بعد از

رابطه نیز برنامه داشت.

رابطه ، انواع مختلفی دارد ویکی از انواع آن ، «رابطه میان فردی » استکه بیان گر رابطه میان دونفر

می باشد. در بحث خانواده ، رابطه میان فردی اقسامی دارد : یکی از آنها رابطه همسران با یکدیگر

است که آن را «رابطه میان همسری »می نامیم ، دیگری رابطه فرزندان با یکدیگر که آن را « رابطه

میان فرزندی» می نامیم  وسومی رابطه فرزندان با والدین که آن را « رابطه فرزند - والدینی » می

نامیم. قسم سوم ، هم شامل فرزندان درون خانواده وهم شامل رابطه یکی از همسران به عنوان

فرزند ، با والدین خود می باشد .

اما نوع دیگری از رابطه وجود دارد که آن را «رابطه ناظر به شخص ثالث » می نامیم. مراد از این

رابطه ، رابطه هر یک از طرفین درباره شخص سوم وکسی غیر از خودشان می باشد . در نوع

نخست ، رابطه موجود به خود طرفین بوده وپای نفر سوم در میان نیست . اما در نوع دوم ، اساسا

رابطه به خاطر شخص ثالث شکل می گیرد وانگیزه ایی جز این ندارد . در بحث ما ، نمونه رابطه ،

رابطه هر کدام از همسران با والذین خود درباره زندگی مشترک وی با همسرش می باشد . گاه هر

کدام از همسران با والدین خود رابطه دارند وموضوع آن محدود به مسایل فرزند - والدینی است . اما

پس از آغاز زندگی مشترک ، گاه ممکن است رابطه با والدین ، درباره زندگی مشترک با همسرش

شکل گیرد. 

مشاهده در کتاب کانون مهرورزی -عباس پسندیده-ج2- ص19تا 20