خانواده ، محدود به همسران ونهایتا فرزندان نیست . فامیل وابسته نیز در این میان نیز نقش دارند

. از این رو ، سامان یافتن تعامل همسران ورابطه میان آنها ، برای تحقق رضایت زناشویی وپایداری

خانواده به تنهایی کافی نیست . به عبارتی دیگر ، روابط خانواده ، محدود به روابط همسران نمی

گردد ورابطه با فامیل را نیز در بر می گیرد. لذا برای داشتن خانواده های موفق ، باید برای این بعد از

رابطه نیز برنامه داشت.

رابطه ، انواع مختلفی دارد ویکی از انواع آن ، «رابطه میان فردی » استکه بیان گر رابطه میان دونفر

می باشد. در بحث خانواده ، رابطه میان فردی اقسامی دارد : یکی از آنها رابطه همسران با یکدیگر

است که آن را «رابطه میان همسری »می نامیم ، دیگری رابطه فرزندان با یکدیگر که آن را « رابطه

میان فرزندی» می نامیم  وسومی رابطه فرزندان با والدین که آن را « رابطه فرزند - والدینی » می

نامیم. قسم سوم ، هم شامل فرزندان درون خانواده وهم شامل رابطه یکی از همسران به عنوان

فرزند ، با والدین خود می باشد .

اما نوع دیگری از رابطه وجود دارد که آن را «رابطه ناظر به شخص ثالث » می نامیم. مراد از این

رابطه ، رابطه هر یک از طرفین درباره شخص سوم وکسی غیر از خودشان می باشد . در نوع

نخست ، رابطه موجود به خود طرفین بوده وپای نفر سوم در میان نیست . اما در نوع دوم ، اساسا

رابطه به خاطر شخص ثالث شکل می گیرد وانگیزه ایی جز این ندارد . در بحث ما ، نمونه رابطه ،

رابطه هر کدام از همسران با والذین خود درباره زندگی مشترک وی با همسرش می باشد . گاه هر

کدام از همسران با والدین خود رابطه دارند وموضوع آن محدود به مسایل فرزند - والدینی است . اما

پس از آغاز زندگی مشترک ، گاه ممکن است رابطه با والدین ، درباره زندگی مشترک با همسرش

شکل گیرد. 

مشاهده در کتاب کانون مهرورزی -عباس پسندیده-ج2- ص19تا 20