از عوامل موثر در پایداری ورضامندی ، اختیاری بودن ازدواج است. ازدواج، پیوند روح ها وجان هاست نه پیوند جسم ها . ثمره ازدواج با اکراه واجبار، « زوجیت بدون

صمیمیت» است، حال آن که آنچه خانواده را مستحکم  نگه می دارد واحساس شیرین ولذت بخشی را میان همسران پدید می آورد، علاقه آنان به یکدیگر است.

همسرانی که با اجبار واکراه زندگی را آغاز کنند ، از چنین نعمتی محروم اند.

یکی از ویژیگی هایی که در فرهنگ های گذشته ، به نسبت رواج داشته ، اجبار دختر وبعضا اجبار پسر به ازدواج بوده است. ساختارهای خاص جوامع سنتی، به گونه

ای بوده که با انواع ازدواج های  اجباری همخوانی داشته وگاه حتی به عنوان امر به هنجار ، آنها را تقویت می کرده است. این مسئله ، معمولا هنگامی به صورت یک

مشکل ومانع برسر انسجام خانواده مطرح می شود که جامع سنتی ، در مرحله انتقال به دوران تجدد باشد . در چنین مقطعی ، شاهد بروز تعارض هایی هستیم که

از تمایل نسل های گذشته به حفظ باورها ورسوم گذشته وتمایل نسل  جدید به کسب هویت مستقل وپیروی از معیارهای فردی ، نشئت می گیرد ودر نتیجه ، اگر

دختر یا پسری برخلاف میل ورضایت درونی خود به ازدواج وادار شود ، احتمال بروز ناسازگاری وکشمکش در چنین خانواده ای، بسیار بالا خواهد بود، بویژه این که

عادتا  اثری از عشق ومحبت در این گونه ازدواج یافت نمی شود.

                                               برگرفته از کتاب رضایت زناشویی - عباس پسندیده-ص99