اکنون این سوال مطرح است که : دین برای تصمیم گیری در مرحله انتخاب همسر ، چه الگویی را تایید می کند؟

در این باره سه الگو را می توانیم مطرح کنیم : 

- الگوی« والدینی»، یا استبدادی که در آن تنها والدین تصمیم گیری می کنند.

- الگوی «فرزندی» یا استقلالی که تنها فرزندان تصمیم می کیرند.

- الگوی «والدین - فرزندی» یا مشارکتی که هر دو در فرایند تصمیم گیری نقش دارند.

بر پایه آن چه گفتیم ، معلوم می شود که دین ، الگوی نخست را تایید نمی کند. حال باید دید که آیا نفی استقلال والدین در تصمیم گیری ، به معنای تایید استقلال فرزندان در تصمیم کیری است؟ اثبات استقلال فرزندان از روایات نفی استقلال والدین ، مشکل است، زیرا در برخی دیگر از روایات ، به مسئولیت ووالدین، نیز اشارهشده است. در برخی از این روایات ، تاکید شده که اگر خواستگار، فلان شرط یا شرایط را دارد، دختر خود را به ازدواج او در آورید. در مقابل ، در برخی دیگر تاکید شده است که فرزندان خود را به ازدواج کسانی که فلان ویژگی را دارند، در نیاورید. مجموع این دو گروه از روایات ، یعنی روایاتی که برخواست فرزندان وروایاتی که برنقش والدین تاکید دارند ، الگوی سوم را تایید می کند که که ترکیبی از نظر والدین وفرزندان است وبخشی از هر دو الگو را در بر می گیرد.

البته چگونگی ترکیب  وتعامل این دو با یکدیگر نیز مهم است . بدیهی است که تصمیم گیرنده نهایی باید فرزندان باشند ، نه والدین، اما والدین ، مقدمات تصمیم گیری واطلاعات لازم برای آن را فراهم وفضا را برای فرزندان روشن می سازند تا آنان خودشان به تصمیم برسند وانتخاب کنند. بر اساس این الگو ، هم مصلحت ها توسط والدین در نظر گرفته می شود وفرزندان ، از تصمیمات شتابزده واحساسی خوداری می کنند، وهم خواست وعلاقه فرزندان در نظر گرفته می شود واز تحمیل نظر والدین جلوگیری می شود.

برگرفته از کتاب رضایت زناشویی-عباس پسندیده- ص 102-103