یازینب(س)

تقوا سه گونه است:

1- تقوای گریز

2- تقوای پرهیز

3- تقوای ستیز

گریز، آن است که از محیط گناه آلود دوری کنی.

پرهیز، آن است که بتوانی در محیط گناه آلود ، خودت را پاک نگهداری.

ستیز، آن است که در صحنه بمانی وبا مظاهر گناه مبارزه کنی .

گاهی باید مانند موسی در کاخ فرعون بمانی وسکوت کنی وخودت را حفظ کنی.

وگاهی یوسف وار باید از صحنه گناه فرار کنی وراه گریز را برگزینی.

وگاهی هم ابراهیم وار باگناه وشرک وبت پرستی مقابله وستیز کنی وبت شکن شوی.

تشخیص این که کدام تقوا وظیفه شرعی من است ؛نیز خودش نیاز بهتوفیق الهی وبصیرت دینی وتقوای عملی دارد…

فرمایشاتی از شهید بهشتی (ره)

اگر هر چند در حق والدین خوبی کنیم ، نمی توانیم حق آنها را بدرستی ادا نماییم ، بنا براین اگر از آنان حلالیت می خواهیم ، حداقل اعتراف به ناتوانی ادا حق آنان نیز بکنیم.

همچون شهید حسن شعیبی :

پدر ومادرم ، من می دانم که حق پسری را برای شما ادا نکردم وامیدوارم مرا حلال کنید. 

شهید حسین قامتی : پدرم؛ مرا ببخش که لیاقت فرزندی تو را نداشتم ونتوانستم که حق فرزندی را ادا نمایم واز تو طلب بخشش می کنم.

شهید احمد علی بیابانپور: از شما می خواهم مرا عفو کنید . خود می دانم در قبال زحمات ورنج هایی که شما برای من کشیده اید هیچگونه خدمتی به شما نکرده ام.

مشاهده در کتاب پیام لاله ها - حسن کشایی آرانی - ص33

شهید حبیب اله سیفی پور : خواهرانم، حجاب اسلامی را فراموش نکنید وبدانید که دشمنان اسلام می خواهند که شما را از حجابتان دور کنند تا نتوانید راه شهیدان را ادامه دهید .

گره خوردگی حجاب اسلامی با تداوم راه شهیدان ، نکته ای است که شهید به خوبی از آن آگاه است ودقیقا می داند که اولین هدف دشمن بعد از شهادت فرزندان این میهن ، هجوم به حصن حصین حجاب خواهران است . که این نکته بیان گر آینده نگری اونیز هست.

یکی از پاپها از تمام کشیش ها وکاردینالها در واتیکان دعوت کرد که برای کشتن اسلام وخاموش کردن چراغ دین ، بصورتی که برای واتیکان ومسیحیت خرج زیادی نداشته باشد ، نظر بدهند که از میان تمام آراء ونظریات ، این رای مقبول افتاد که برای کشتن اسلام ، قوی ترین اسلحه وکم خرج ترین برنامه ، بیرون آوردن دختران وزنان مسلمان از حجاب وقرار دادن آنان در اختیار جوانان ومردان به صورت آزاد در کوچه وبازار وپارک وادارات و…. سایر مراکز اجتماعی است.

مشاهده در کتاب پیام لاله ها - حسن کشایی آرانی - ص126