یازینب(س)

به باور بسیاری از جامعه شناسان ، برآوردن نیازهای عاطفی، مهمترین کارکردی است که می تواند تداوم واستحکام خانواده را در جوامع صنعتی جدید تضمین کند.

ارضای عاطفی در محیط های شغلی یا آموزشی نیز کم وبیش یافت می شود، اما بیشتر افراد ، رضایت بخش ترین روابط شخصی را خود را با همسران ، والدین، فرزندان ویا دیگر بستگان می یابند. معمولا افراد، امنیت جسمی خود را در خانواده جستجو می کنندوخانه را پناهگاهی از کشمکش ها وزد و خوردهای دنیای بیرون می دانند . حتی بسیاری از کسانی که به دلیل نیافتن امنیت وخشنودی لازم به طلاق روی می آورند، بار دیگر برای دستیابی به آن هدف ، خانواده جدیدی بنا می نهند. 

خداوند متعال در قرآن می فرماید:

« واز نشانه های او این که از (نوع) خودتان همسرانی برای شما آفرید تا بدانها آرام گیرید، ومیانتان دوستی ورحمت نهاد . آری در این (نعمت ) برای مردمی که می اندیشند، قطعا نشانه هایی است».  سوره روم آیه 21

برگرفته از کتاب رضایت زناشویی - عباس پسندیده- ص 65

ضرورت شرکت در انتخابات

« امام فرمود: انتخابات باید باشد ومنشا اثر باشد، مردم تصمیم بگیرند، مردم انتخاب کنند وآنچه مردم میخواهند بشود.»94/10/14

«انتخابات، فی نفسه یک امر بسیار مهم ویک نعمت بزرگ است. » 94/10/14

« نماینده ی صالح  آن کسی است که پایبندی او به اسلام باشد ، پایبندی او به عدالت باشد ، پایبندی او به منافع ملی باشد ، مرز او با دشمن مرز مشخصی باشد.» 1386/12/22

« انتخابات مال رهبری نیست، مال ایران اسلامی است، مال نظام جمهوری اسلامی است. همه باید بیایند در انتخابات

شرکت کنند، این موجب میشود که نظام جمهوری اسلامی تقویت بشود، پایداری آن وماندگاری آن تامین بشود ، کشور در

حصار امنیت کامل باقی بماند… این موجب میشود که ملت ایران در چشم ملتهای دیگر آبرو پیدا کند واعتبارش بالا برود، در

چشم دشمنانش ابهت پیدا کند.»94/10/19

                       برگرفته از جزوه شاخص های رهبری د ر انتخابات

بیانات حضرت امام خمینی«ره» درباره ی انتخابات

« مردم آنی را انتخاب بکنند که می شناسند که به این ملت خدمتگذار است ودلش برای این طبقه ضعیف می سوزد ویک اشخاصی که معرف است پیش شان به امانت ، به خدمت به مردم ، آنها را تعیین بکنند.»

«انتخاب اصلح برای مومنین یعنی انتخاب فردی که تعهد به اسلام وحیثیت آن داشته باشد وهمه چیز را بفهمد وچون در مجلس ، اسلام تنها کافی نیست بلکه باید مسلمانی باشد که احتیاجات مملکت را بشناسد وسیاست را بفهمد ومطلع به مصالح ومفاسد کشور باشد.»

« تمام مردم موظفند که در انتخابات حاضر باشند وتحت تاثیر هیچ کس قرار نگیرند. بعد از این که مشورت کردند که برای اسلام مفید است رای دهند. اگر کسی مورد شک بودویا اگر کسانی منحرف ، خودشان را معرفی کردند به آنها رای ندهند . ما باید مجلسمان را نگه داریم وکاری کنیم که برای دولتی خوب ، اساس باشد.»

             صحیفه امام(ره) ، ج18، ص179-180

اکنون این سوال مطرح است که : دین برای تصمیم گیری در مرحله انتخاب همسر ، چه الگویی را تایید می کند؟

در این باره سه الگو را می توانیم مطرح کنیم : 

- الگوی« والدینی»، یا استبدادی که در آن تنها والدین تصمیم گیری می کنند.

- الگوی «فرزندی» یا استقلالی که تنها فرزندان تصمیم می کیرند.

- الگوی «والدین - فرزندی» یا مشارکتی که هر دو در فرایند تصمیم گیری نقش دارند.

بر پایه آن چه گفتیم ، معلوم می شود که دین ، الگوی نخست را تایید نمی کند. حال باید دید که آیا نفی استقلال والدین در تصمیم گیری ، به معنای تایید استقلال فرزندان در تصمیم کیری است؟ اثبات استقلال فرزندان از روایات نفی استقلال والدین ، مشکل است، زیرا در برخی دیگر از روایات ، به مسئولیت ووالدین، نیز اشارهشده است. در برخی از این روایات ، تاکید شده که اگر خواستگار، فلان شرط یا شرایط را دارد، دختر خود را به ازدواج او در آورید. در مقابل ، در برخی دیگر تاکید شده است که فرزندان خود را به ازدواج کسانی که فلان ویژگی را دارند، در نیاورید. مجموع این دو گروه از روایات ، یعنی روایاتی که برخواست فرزندان وروایاتی که برنقش والدین تاکید دارند ، الگوی سوم را تایید می کند که که ترکیبی از نظر والدین وفرزندان است وبخشی از هر دو الگو را در بر می گیرد.

البته چگونگی ترکیب  وتعامل این دو با یکدیگر نیز مهم است . بدیهی است که تصمیم گیرنده نهایی باید فرزندان باشند ، نه والدین، اما والدین ، مقدمات تصمیم گیری واطلاعات لازم برای آن را فراهم وفضا را برای فرزندان روشن می سازند تا آنان خودشان به تصمیم برسند وانتخاب کنند. بر اساس این الگو ، هم مصلحت ها توسط والدین در نظر گرفته می شود وفرزندان ، از تصمیمات شتابزده واحساسی خوداری می کنند، وهم خواست وعلاقه فرزندان در نظر گرفته می شود واز تحمیل نظر والدین جلوگیری می شود.

برگرفته از کتاب رضایت زناشویی-عباس پسندیده- ص 102-103

از عوامل موثر در پایداری ورضامندی ، اختیاری بودن ازدواج است. ازدواج، پیوند روح ها وجان هاست نه پیوند جسم ها . ثمره ازدواج با اکراه واجبار، « زوجیت بدون

صمیمیت» است، حال آن که آنچه خانواده را مستحکم  نگه می دارد واحساس شیرین ولذت بخشی را میان همسران پدید می آورد، علاقه آنان به یکدیگر است.

همسرانی که با اجبار واکراه زندگی را آغاز کنند ، از چنین نعمتی محروم اند.

یکی از ویژیگی هایی که در فرهنگ های گذشته ، به نسبت رواج داشته ، اجبار دختر وبعضا اجبار پسر به ازدواج بوده است. ساختارهای خاص جوامع سنتی، به گونه

ای بوده که با انواع ازدواج های  اجباری همخوانی داشته وگاه حتی به عنوان امر به هنجار ، آنها را تقویت می کرده است. این مسئله ، معمولا هنگامی به صورت یک

مشکل ومانع برسر انسجام خانواده مطرح می شود که جامع سنتی ، در مرحله انتقال به دوران تجدد باشد . در چنین مقطعی ، شاهد بروز تعارض هایی هستیم که

از تمایل نسل های گذشته به حفظ باورها ورسوم گذشته وتمایل نسل  جدید به کسب هویت مستقل وپیروی از معیارهای فردی ، نشئت می گیرد ودر نتیجه ، اگر

دختر یا پسری برخلاف میل ورضایت درونی خود به ازدواج وادار شود ، احتمال بروز ناسازگاری وکشمکش در چنین خانواده ای، بسیار بالا خواهد بود، بویژه این که

عادتا  اثری از عشق ومحبت در این گونه ازدواج یافت نمی شود.

                                               برگرفته از کتاب رضایت زناشویی - عباس پسندیده-ص99