* بگذارید حرفهایش را تمام کند . صحبتهایش را قطع نکنید . برای گفتن نظرات خودتان وسط

حرفش نپرید . گفتن جمله هایی مثل این اصلا کار درستی نیست : « آره ، می دونم چی میگی ؛

مثل اینکه…» فهمیدن کلمات ودرک منظور گوینده آنها همان قدر مهم است که بیرون کشیدن

کلمات و از زبان بچه ها. کودک تان  هم حق دارد وهم نیاز دارد که افکارش را به روش خودش ودر

زمان مورد نظر خودش بیان کند.

* طوری به حرفهایش واکنش نشان دهید که احساس کند دارید با دل وجان گوش می دهید

ومیخواهید که او به حرف زدنش ادامه دهد.از نظر او عبارتهایی مثل « می فهمم» ، «اهان»

،«خوب …» یعنی اینکه دارید واقعا به او گوش می دهید.

* قبول کنید که کودکتان حق دارد در مورد مشکلی که برای خانواده مشکل چه احساسی را در

خود شما به وجود می آورد ویا فکر می کنید که نظر کودک تان در مورد آن باید چگونه باشد . 

جمله هایی از این گونه ، نوعی انکار هستند: « مسخره س!»، « احساسات در این مورد غلط

بوده.» ، « اصلا نباید این طوری فکر کنی.» این حرفها به کودکتان می گوید که احساسش

«اشتباه» بوده است. هدف از صحبت کردن وگوش دادن به حرفهای کودک این است که او بفهمد

حق دارد هر طور که می خواهد احساس کند - حال احساساتش هر چه می خواهد باشد.

مشاهده  در کتاب پرسشهای سخت بچه ها در مورد طلاق - دکتر جون زو کر برگ -فرخ بافنده - ص76تا78 

صفحات: 1· 2