گسترده ترین وعمیق ترین بستر برای بندگی ، فکر واندیشه انسان است که از این طریق می توان به قرب حق تعالی نایل گشت.در مورد ابی ذر غفاری آمده است که بیشترین عبادت عبادت وبندگی اش در میدان تفکر واندیشه بود. نگاه صحیح به عالم هستی وخوش بین بودن به آن، عبادتی است که زیر بنای عبودیت وبندگی در اخلاق ورفتار می گردد.

خداوند را زیبا وبدون نقض وعیب دیدن ، همان تسبیحی است که موجودات به آن مشغول هستند؛ فکر واندیشه را خرج خدا کردن ونگاه به او وهمه چیز را در او دیدن ، عبادتی بزرگ است که انسان را از مشغول شدن به غیر خداوند که موجوداتی فقیر وتوخالی هستند باز می دارد. صراط مستقیم فکر، چشم دوختن به اوست وبا دیدن موجودات که آیات الهی هستند دیواری عمیق تر نسبت به خداوند رقم زدن است.

نگاه خوش بینانه نسبت به خداوند ، اورا عادل وحکیم دانستن است که هیچ موجودی را بی دلیل وحکمت نیافریده وبه بهترین شکل او را خلق کرده است ؛ از کوچک ترین موجودات تا عظیم ترین آنها دارای پرونده قطور از حکمت وزیبایی است ؛ از تک تک سلول ها گرفته تا پشه ای که گاهی به عنوان مزاحم تلقی می شود وتا حیوان های عظیم الجثه خشکی ودریا وتا خلقت آسمان و زمین.

مشاهده از کتاب بهشت بندگی در عصرغیبت - سیدخلیل حسینی - ص129تا130