« انیس تنهایی من ، غمخوار من، هنگامی که کوهی از غم مرا می فشرد، تسلا بخش قلب مجروحم ، هنگامی که در آتش

درد می سوزم ، در طوفان های حوادث ، در گرداب های خطر و نابودی، هنگامی که کشتی شکسته وجودم به تخت ه سنگ

های کینه ونفرت برخورد می کند ، و بارن تهمت وافترا بر من می بارد ، ر تاریکی ظلمت ، که دیگر هیچ امیدی ندارم وهمه

راه ها کور شده است ودل به نیستی نهاده ام وفقط « توکل علی الله» قلبم را روشن کرده است ؛ آن جا که علی (علیه

السلام) کشتی بان کشتی شکسته وجود من است ».

گاه می انددیشم چه می شد اگر تو مجال می یافتی تا تمام توان واستعدادترا که بسیار مورد نیاز انقلاب اسلامی بود ، به خدمت در

آوری ! اما هیچ گاه نشد… وکاش می شدتا تو. برنامه های دراز مدتت را جامه عمل ببوشانی…

به راستی چمران ! دلاور دوران ، جقدر غریب بودی تو… وامروز همچنان غریب ماندی . امروز همه به حزب الله لبنان می بالند واز افتخار

آفرینی هایش در برابر رژیم نژاد پرست غاصب صهیونیست غرق در غرور می شوند، اما آیا می دانند ، که همگامی باصفا وبی ریای تو

با یار دیرینیت امام موسی صدر ، شیعیان محروم لبنان را احیا کرد وحزب الله امروز را تربیت نمود؟!

تو را با خودت می شناسیم چمران !،… که همه ابعاد وجودت ، عرفانت، سوز رونت، استعدادت، توانمندی ات، افکار واندیشه های والایت ،

محبتت، لسوزی ایت، دل نگرانی ودغدغه ات برای اسلام وانقلاب وامام تو بود ، اما براستی غریبی چمران!

ای مرد خدا ! در مناجاتت با خدا ، برایمان دعا کن.

مشاهده از نشریه جامعه الزهرا (علیها السلام) نامه جامعه  شماره 45 - ص74تا 75

صفحات: 1· 2