حالت سلامت در تربیت دینی ، عقل ورزی است. عقل ورزی ، باور به توانایی عقل در دریافتن حقایق عمیق است، بدون آن که حدود توانایی آن انکار شود. عقل گرایی ، نوعی مطلق گرایی در عرصه عقل است که پذیرفتنی نیست. اما عقل ورزی ، مطلوب تربیت دینی است، زیرا دین، آدمی را به حقایق ژرفی فرا خوانده است که با عقل ورزی قابل حصول است. فهم مساله مهدویت، خود از جمله اموری است که مستلزم بذل فهم وباریک بینی بوده است، به ویژه که شیعه ، در مطرح کردن مسئله مهدویت ، تحت فشارهای سیاسی حاکمان زمان قرار داشته و در این خصوص ، ناگزیر بوده به رمز سخن گوید . از این رو ، در خصوص مهدویت نیز دعوت به ژرف اندیشی وباریک بینی صورت پذیرفته است. به طور مثال ، در روایتی ، مفضل بن عمر از قول امام صادق (ع)* می گوید:

خبری که آن را درک کنی ، از ده خبر که صرفا آن را روایت می کنی، بهتر است، همانا هر حقی دارای حقیقتی است وهر کار درستی را نوری است.

سپس فرمود: وبه خدا سوگند ، کسی از شیعیان خود را فقیه نمی شماریم تا این که به رمز ، سخنی به او گفته شود و او آن رمز را دریابد، همانا امیرالمومنین (ع) بر منبر کوفه فرمود :

« به راستی که فتنه هایی ظلمانی وکدر وتاریک پشت سر دارید که جزء نومه(کسی که عنوانی در مردم نداردوبه کلی قدرش مجهول وناشناخته است)کسی از آن نجات نمی یابد.»

به آن حضرت عرض شد: ای امیرالمومنان نومه چیست؟

فرمود: آن کسی است که مردم را می شناسد ، ولی مردم اورا نمی شناسند، وبدانید که زمین از حجت خدای عزوجل خالی نمی ماند…

مشاهده در کتابنگاهی دوباره به تربیت دینی- دکتر خسرو باقری-ص 364-365