آدمی موجودی لذت جو است که دوست دارد از همه حواس خود به نوعی لذت ببرد؛ هرچند پیوسته در شناخت لذت دچار اشتباه می شود وخود ودیگران را به خطر می افکند . نگاه برای انسان هنگامی منشا لذت است که با تمرکز همراه باشد وذهن را به خدمت بگیرد .فلسفه چشم چرانی جز این نیست که فرد با تمرکز در هنگام نگاه واستخدام تخلات ، در دنیای خیال به هوسرانی می پردازد. در حقیقت ، لذت نگاه ، برگرفته از تخلات است.

نگاه وتخیل را هیچگاه نمی توان از یکدیگر جدا ساخت وبیننده ، هر چند پاکدامن باشد ونگاه هوس آلود نکند ، نمی توان ذهن را از تخیل غیر ارادی برهاند. با نگاه متمرکز به چهره زیبا و مناظر شهوت انگیز ،ذهن برای ارضای غریزه تحریک شده، به صحنه سازی می پردازد واز خصوصیات پیدا وناپیدای آنچه دیده است ؛ تصویری خیالی درست می کند وانسان دچار خیال ، به بهروری جنسی می پردازد. در چنین حالتی، ذهن فعال وقدرتمند انسان دچار نوعی رکود واختلال می شود واز تفکر در امور متعالی ونوآوری سازنده دور می ماند وبه ورطه نوعی استثمار فکری مرموز می لغزد که وی را از هر تفکر دیگر باز می دارد.

این پدیده ذهنی نخستین عامل به وجود آورنده زمینه گناه برای جوانان است. با دور شدن جوان از تربیت دینی ، چشم او، که از لطیف ترین اعضای بدن ومهمترین عنصر برای شناسایی چیزها است؛ به عضو بی رحمی تبدیل می شود که صاحب خود را به تباهی می کشاند. 

مشاهده از کتاب دختران پندها وهشدارها- محمود اکبری- ص15 تا 1