آیات مربوط به داستان حضرت ابراهیم(علیه السلام) در این زمینه راهگشاست . ابراهیم (علیه السلام)

پس ازغروب ستاره فرمود: لا احب الافلین؛ «من غروب کنندگان را دوست ندارم»

یعنی همه انسانها به سوی موجودی غروب نکردنی کشیده می شوند . خواست ومیل پرستش

باید به چیزی تعلق گیرد که همیشه حاضر باشد . محبوبی باشد که بتوان همواره در کنار او بود واو

جز الله نیست . به دنبال محبت به خدا آنچه مربوط به خداست محبوب انسان می شود :

ولکن الله حبب الیکم الایمان ؛ « ولی خداوند ایمان را محبوب شما قرار داده است»

ایمان به خدا هم محبوب انسان می شود ؛ چون راهی به سوی خداست ، وبه جایی  می توان

رسید که انسان در زندگی هیچ خواستی نداشته باشد:؛ 

الا ابتغا وجه ربه الاعلی ؛ « بلکه تنها برای جلب خردسندی پروردگار ش که بسی برتر است (انفاق می کند)».

مشاهده در کتاب انسان شناسی در قرآن - آیت الله مصباح یزدی-ص152تا153

صفحات: 1· 2